Losowe artykuły
2008-07-09 20:24:23

Koenzym Q10
Koenzym Q10 wspomaga leczenie wielu schorzeń. Jest przydatny w walce z nowotworami, dzięki swej zdolności do wychwytywania wolnych rodników.

2008-06-22 22:00:25

Rozwiązanie stosunku pracy
Szczególnym przypadkiem rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron jest przejście pracownika do nowego pracodawcy na podstawie porozumienia pracodawców

Układ krążenia

Dodał admin, 2008-06-11 Autor / Opracowanie: Dominika Bańkowska

Składa się on z dwóch układów: zawierającego krew (sanguis) i c h ł o n k ę (lympha). Krew krąży w zamkniętym systemie rur, wprawiana w ruch przez serce.


<  1  2  3  4  5  6  7  8  9  10    >


Tętnica wieńcowa prawa zaopatruje głównie prawą część serca wraz z mięśniami brodawkowatymi komory prawej, tylną trzecią część przegrody międzykomorowej, częściowo mięsień brodawkowaty tylny komory lewej, część ściany komory lewej w pobliżu bruzdy międzykomorowej tylnej na przeponowej powierzchni serca oraz przeważnie główne części układu przewodzącego. Tętnica wieńcowa lewa zaopatruje większą część lewej połowy serca wraz z mięśniami brodawkowatymi komory lewej, przednie 2/3 przegrody międzykomorowej oraz część mięśnia brodawkowatego przedniego komory prawej i odcinek przedniej ściany komory prawej w sąsiedztwie bruzdy międzykomorowej przedniej. Wypełnianie tętnic wieńcowych następuje w fazie rozkurczu komór, kiedy to część krwi tętniczej w aorcie cofa się i zamyka płatki półksiężyce watę.
Obserwowane na preparatach serca gałęzie tętnic wieńcowych mają przebieg wężykowaty, gdyż — jak wspomniano wyżej — serce kończy swą pracę skurczem komór. Przy rozkurczu komór tętnice serca mają przebieg prosty. Pochodzi to stąd, że gałęzie tętnicze ściany serca mają długość odpowiednią dla serca rozkurczonego. Podczas skurczu stają się one za długie i wobec tego muszą się układać wężykowato. Gdyby były krótsze, hamowałyby swobodę ruchów serca przy rozkurczu.
Rozgałęzienia tętnic ściany serca mają liczne zespolenia, zwłaszcza w przegrodzie międzykomorowej. Nie są więc tętnicami końcowymi z anatomicznego punktu widzenia. Są one jednak fizjologicznie końcowe, co oznacza, że ich zespolenia nie mogą zapewnić dostatecznego ukrwienia obocznego mięśnia sercowego, bardzo wrażliwego na niedostateczne zaopatrzenie przede wszystkim w tlen. W przypadku za-czopowania większej gałęzi tętniczej zwykle następuje nagły zgon. Jeżeli zamknięcie dotyczy mniejszego naczynia, część mięśnia ulega martwicy i zostaje wygojona przez powstanie blizny łącznotkankowej. Jest to tzw. zawał mięśnia sercowego. Podobne blizny powstają stosunkowo często w mięśniach brodawkowatych, które również mają zespolenia naczyniowe.
Tętnice śródpiersia
Tętnica główna
Tętnica główna, czyli aorta, jest wielkim pniem tętniczym, od którego odchodzą bezpośrednio lub pośrednio wszystkie inne naczynia zaopatrujące ustrój w tlen. Średnica jej światła w zależności od odcinka, płci i wieku waha się w granicach 20—32 mm. Średnica aorty z wiekiem się zwiększa. Długość dochodzi średnio do około 50 cm. Można ją podzielić na trzy główne części: aortę wstępującą, łuk aorty i aortę zstępującą.
Aorta wstępująca (aorta ascendenś) zaczyna się, jak wyżej wspomniano, zgrubieniem, tzw. opuszką aorty (bulbus aortae), która jest zbudowana z trzech zatok (sinus aortae), leżących między ścianą aorty a płatkami półksiężycowatymi. Biegnie wewnątrz worka osierdziowego otoczona nasierdziem, które ją otacza wspólnie z pniem płucnym. Wstępuje ku górze, nieco na prawo i do przodu. Ku przodowi od niej leży mostek, od którego oddziela ją początkowo uszko prawe i pień płucny, a wyżej osierdzie, opłucna prawa i pozostałości grasicy. Na prawo od niej leży ż. główna, na lewo — pień płucny. Od tyłu znajduje się zatoka poprzeczna osierdzia, która oddziela aortę od przedsionka lewego.
Prawa ściana aorty wstępującej powyżej opuszki uwypukla się nieco w prawo. W to miejsce skierowany jest prąd krwi, tu też najczęściej wytwarza się tętniak (aneurysma). W razie jego występowania mogą się zaznaczyć objawy ucisku na sąsiednie narządy, zastój w obrębie żyły ramienno-głowowej, a przy ucisku na nerw błędny — chrypka.
Od aorty wstępującej odchodzą dwie gałęzie: tętnica wieńcowa prawa i tętnica wieńcowa lewa, które omówione zostały przy opisie serca.
Łuk aorty (arcus aortae) rozpoczyna się na poziomie drugiego stawu mostkowo-żebrowego po stronie prawej i stąd kieruje się początkowo ku górze, a potem ku tyłowi i stronie lewej, do przodu od tchawicy. Dalej aorta biegnie łukiem ku tyłowi po lewej stronie tchawicy i wreszcie zawraca ku dołowi na wysokości IV kręgu piersiowego, przerzucając się nad lewym oskrzelem.
Łuk aorty przylega swą przednio-lewą powierzchnią do opłucnej, do lewego n. przeponowego i do lewego n. błędnego. Tylno-prawa powierzchnia łuku graniczy z tchawicą, węzłami chłonnymi, przewodem piersiowym i częścią głęboką splotu sercowego. Do wklęsłości łuku aorty przylegają: rozdwojenie pnia płucnego, oskrzele lewe, więzadło tętnicze, nerw krtaniowy wsteczny lewy oraz część powierzchowna splotu sercowego. Górną powierzchnię łuku aorty zajmują początki odchodzących od niego pni tętniczych, a bardziej do przodu przylega do niego lewa żyła ramienno-głowowa.